Dag 2 wordt dag 5.

Wegens het toch weer zeer bewolkte wolkendek wordt er beslist om de rit over de Tourmalet uit te stellen en vandaag de rit van dag 5 te rijden. Korter en vooral niet zo hoog. De weersvoorspellingen geven vanaf morgen beter, vandaar. Dat is natuurlijk het voordeel dat je in hetzelfde hotel logeert heel de week.

Ritje dan maar van 100 km, 2600 hgm wel, 4 colletjes. Als je het grafiekje bekijkt op en af, niets plat.

11 graden en heel bewolkt vertrekken we naar Col de Lançon. Een kleine 10 km aanloop en dan een heel smal baantje richting een klein dorpje en we zijn weeral vertrokken. 6.4 km klimmen met een max van 9.4 %. Er wordt niet direkt oorlog gemaakt, gewoon deur achteraan open en tempo rijden. Een vrij stevig begin en daarna ‘legt’ hij zich wat. Boven net niet in de wolken maar toch nog behoorlijk fris. Snel maar voorzichtig dalen naar de grote baan om dan de weg in tegenovergestelde richting te nemen als gisteren richting voet van Col de Azet/Val Louron. Nu 7.4 km klimmen maar iets pittiger : de wolken trekken wel stilaan weg en Laura (de zon) begint moeite te doen.  Terug dalen naar de grote baan richting Spanje deze keer om dan de aanloop te nemen naar Rioumajou. We weten niet exact hoe lang we gaan kunnen klimmen. De hotelbaas meldde ons dat de weg er vanaf een bepaald punt behoorlijk slecht gaat bijliggen. Dat houdt Rudi niet tegen om al snel oorlog te maken op de zacht oplopende baan met Wouter in zijn wiel. Het peloton scheurt in stukken, een rood licht is nog even spelbreker, maar al snel scherpe bocht links en een zeer smal baantje begint naar boven te kronkelen. Het is ieder voor zich op deze lastige (vooral wisselvallige) beklimming waar niemand weet hoe lang hij gaat duren. Na een 7-tal km staan daar plots de volgwagens stil, en zijn we op ‘de top’. De zon is nu volledig van de partij en onze gps-en geven een temperatuur aan van 23 graden, veel aangenamer dan de 11 graden van vanmorgen. Hier stellen we onze pick-nick op. We worden met het jaar beter : banken, tafels, stoeltjes worden uitgestald. Broodjes, tomaten en kaas gesneden : het buffet is open! In het midden van de weg is het maniacs lunch!

Voorzichtig naar beneden om de kronkelige en hobbelige weg richting Piau Engaly. Eerst de grote baan richting Tunnel de Bielsa om dan rechts het bruggetje over naar rechts voor de laatste 6 km. 16 km klimmen tot 1800 m. Er zijn echter 2 potentaten die erin slagen om de afslag te missen en richting Tunnel de Bielsa te blijven rijden : moet ik nog zeggen wie? Inderdaad, Bruno en Werner E. Een lange, warme klim maar opnieuw is het Wouter die de groep al snel in stukken trekt om vervolgens de rekening te betalen. Boven is het zalig en uitpuffen onder een stralende zon. Het plaatselijke rond punt is van de Maniacs. Na het bericht van de 2 verloren schapen dalen we snel af richting onze aperitief plek vlakbij het hotel. Iets na 16.00 ter plaatse, een beetje later ..... aan het hotel om eindelijk de volgwagen van de nodige bestikkering te voorzien.

Sweet regards en kisses to QAQC lovers from TRA! From Maniac Mark with a K! en ook aan de werkmieren natuurlijk.

Verder ook iedereen de groeten natuurlijk en tot gauw.