'Bonne courage'

 

Dat zeggen ze dan als ze u in de laatste 6 km van de Col de la Loze passeren. Op dat moment besef je maar al te goed dat dat niet veel goeds voorspelt

 Maar first things first :

Gisteren avond? Weer niets te melden : sportmannen hé: BOOOORING!

Vandaag dan de rit van dag 2:  naar het dak van de week. Als je het profiel bekijkt zou het evengoed een rit naar de bosstraat en terug kunnen zijn.

In ’t echt was het 113 km, 2500 hgm. Inderdaad maar één colleke : Col de la Loze : 28 km lang, hoogte verschil van net geen 2000 m. De laatste 6 km : een specialleke.

De ochtend : de lucht ziet nog blauwer dan gisteren, zelfs geen schapewolkjes meer. Vermits we terug om 09.00 vertrekken is het ook al wat minder fris bij de start.

Belangrijk : we rijden in onze splinternieuwe (blitse) tenue volledig gesponsord door onze Wim.

Keurslager Grymonprez, Kerkplaats 24 te Wommelgem. Echt ferme tenue als je zo met 17 door berg en dal ziet rijden.

30 km aanloop : zachtjes omhoog met af en toe een knikske : voor de beentjes al eens te voelen.

Ah ja : gisteren was de dag van de zere benen. Als je ze vanmorgen aan het ontbijt zag en hoorde : nog iets meer pijne benen.

Geen volgwagens mee over de Col (wegens niet toegelaten voor de laatste 6 km), dan maar zonder op pad. Met iets warm mee voor boven.

Gianni valt al snel uit : pijn aan de knie, hij beslist dan ook om terug te draaien naar Moutiers om ons daar op te wachten. Verder valt die Col de la Loze best mee......de eerste 22 km. Dan komen we aan het ‘geitepad’ dat nog maar pas sinds de Tour daar gepasseerd is in 2020, werd geasfalteerd.

Schoon fietspadje : het zou een ravel in de Ardennen kunnen zijn, maar al heel snel wordt duidelijk dat het andere koek is. De befaamde blokskes geven gemiddelde’s aan van 11%, maar als je dan effe plat rijdt of zelfs daalt, dan weet je wat er komt. Het pad kronkelt zigzag de col op met na elke bocht een verrassing. ‘kan ik effe gaan zitten, of blijf ik toch maar staan?’

Met nen 34-28 : geen goed gevoel! Dikwijls naar onder gekeken of ik nu echt al helemaal links geschakeld stond. Op 3 km van de top passeert me een andere wielertoerist terwijl ik effe stil sta om te drinken : hij spreek te woorden : ‘Bonne courage’. Ik voelde wat cynisme....

De laatste 1.5 km kan je al van ver zien. Geen zigzag meer, gewoon rechtdoor recht naar omhoog. Vermits het zo smal is, ziet het er ook zo pokke-steil uit. De laatse 250 m vatten het mooi samen : een muur om op de top te geraken. Maar iedereen doet het toch maar weer. Er zijn er wel weinige van plan om terug te komen om hun tijd te verbeteren....

Langs de andere kant 6 km zakken (oppassen voor de grote put) naar onze volgwagens om te picknicken, vlakbij de echte zwijntjes. De geur is niet top, maar het zicht op de ons omringende Alpen Cols en de Mont Blanc echter wel! 

Nog 30 km terug naar onzen Auberge. Dit loopt niet zo vlot als gisteren, behoorlijk wat wind en opnieuw die paar ambetante knikjes natuurlijk.

MAAR om 16.04 u draaien we ‘den hof’ op. Iedereen blij en tevree : de volgers hebben den apero al helemaal klaar gezet, vandaar dat ik nu ga afsluiten, ook ik heb daar recht op!

We zijn in blijde afwachting van onze solo-man Benny : waarover later meer!