mooi, 't leven is mooi...

Dag 5 : what a day!

Opstaan en weten : pfff. Bij het ontbijt is het al duidelijk ; de zakjes met goesting zijn allemaal uitgedeeld.We komen aan het ontbijt en de lucht is grijs, de lucht vochtig. We weten met zijn allen wat ons te wachten te staat vandaag : de benen doen pijn, de vermoeidheid is daar. Pas op, we doen dat graag, maar toch doet het pijn. Vandaag rit van 140 km, 3 cols volgens het boekje (4 in werkelijkheid) en vooral een hele steile duvel. Maar wat een namen: Tré Crocci, Tré Cimé di Lavaredo, Passo del Azovo, en Monté di Croce (Kreuzbegpass).
We starten om half negen en krijgen een short cut naar de eerste klim aangegeven door de hotelbaas. Korter maar wel dadelijk recht omhoog : de beentjes voelen goed...
Plots worden onze volgwagens klem gereden : de hotelbaas heeft nog een koerstruitje gevonden en komt ons achtena geraced, 't zal wel na zo'n drankrekening.
Soit, de eerste col ; niets zo goed voor een zere knie als nen vroege attack : Koen weg en Luc erop en er stevig over, hij zal de Tré Crocci bijschrijven op zijn palmares. De lucht is grijs maar nog geen vocht. Vervolgens met zijn allen richting Misurina : de voet van wat een naam : Tré Cimé di Lavaredo : Merckx heeft hier ooit de eerste keer zijn grote ronde beslist. 7 km klimmen, waarvan de laatste 4 pokke-steil : normaal een prachtig uitzicht op de 3 dolomieten toppen : vandaag echter mist en regen. Ronny haalt de 2de steile col van de week binnen. Boven is het koud en heel nat : zodra iedereen boven is warm aanpelsen en dalen richting volgende. Eentje die niet in het boekje staat maar dankzij Wouter toch wel iedereen verwittigd : er ligt er ene van 8 km tussen met een profiel waar redelijk wat rood in zit. OK, het is beslist : deze pass over, 4 km dalen en vervolgens de Kreuzfeldpass zonder tussenstop : 't mag vooruit gaan. Het weer blijft zeer wisselvallig : koud, nat en de baan is behoorlijk slecht. Bovendien is het wat zoeken wat de route betreft : de volgwagen kiest de verkeerde route, maar wordt daarvan verwittigd en dient 'gass' te geven richting top. Wij met zijn allen binnen in een hotel : de garcon van de bar is supervriendelijk, de dame van het onthaal iets minder. Met zijn allen een koffie, choco of thee en iets eten vanuit de camionette. Vanaf hier nog 60 km naar het hotel dat we reeds kennen : bergaf en goeie weg volgens de garcon. Mountain Maniacs treintje wordt opgezet en langs drukke baan wordt er toch mooi binnengereden : maar nog steeds zeer wisselvallig weer. Volger Leo weet een mooie binnenweg en in het 'centrum' van Amlach vinden we een mooi pleintje waar we, wederom in de regen, maar op een leuk bankje onder de bomen toch nog een afsluitend pintje kunnen drinken. Tegen half 6 dan toch maar naar het hotel om een lekker warm douchke te pakken.
Foto's volgen misschien later, en morgen is het fairy tail day : ik verontschuldig mij nu al : 't zou kunnen dat de foto's en verslag pas volgen vanuit België.

zie jullie allemaal graag en tot gauw,

de maniacs!